ارزیابی اثرات طرح‌های تجهیز و نوسازی اراضی (مطالعه موردی منطقه خور و بیابانک- استان اصفهان)

هدف تحقیق حاضر ارزیابی و تحلیل اثرات طرح‌های تجهیز و نوسازی اراضی است که به صورت مطالعه موردی در منطقه خور و بیابانک استان اصفهان به انجام رسیده است. تحقیق حاضر بر مبنای راهبرد پیمایش به انجام رسیده و از ابزار پرسشنامه و روش مصاحبه برای جمع‌آوری داده‌های مورد نیاز استفاده گردیده است. کلیه بهره‌برداران مشمول طرح که سند مالکیت برای آنها صادر شده بود، جامعه آماری تحقیق حاضر را تشکیل دادند که از بین آنها از طریق فرمول کوکران تعداد 146 نفر بهره‌بردار به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای دستیابی به نمونه‌های این گروه روش نمونه‌گیری تصادفی ساده استفاده شد. نتایج نشان داد که کلیه شاخص‌های کلیدی مربوط به پراکندگی زمین پس از انجام طرح کاهش قابل توجهی را نشان می‌دهد و بیشترین تغییر مربوط به کل تعداد قطعات تحت مالکیت بوده که کاهشی 214 درصدی را نشان می‌دهد. همچنین نتایج حاصل از تحلیل عاملی نشان داد که شش عامل به نام‌های اثر بهره‌وری، اثر دستیابی به خدمات مکمل کشاورزی، اثر نهادی و قانونی، اثر دسترسی و زیرساختی مزرعه، اثر اجرایی و عملیاتی طرح و اثر مالکیتی زمین مجموعاً 59/75 درصد واریانس اثرات طرح‌های تجهیز و نوسازی اراضی را تبیین می‌کنند که از مجموع کل اثرات، 01/44 درصد مربوط به اثرات مثبت و 58/31 درصد مربوط به اثرات منفی بوده است.